موقعیت جغرافیایی کشور و قرار گرفتن ایران در منطقه خشک و فراخشک جهان و همچنین اشتباهات مدیریتی در حوزه مدیریت آب تولیدات کشاورزی از جمله برخی از اقلام علوفه ای و خوراک دام مانند ذرت دانه ای و کنجاله سویا را با چالش مواجه کرد، بطوریکه اختصاص منابع آب کشور به تولید علوفه های سیلویی و خشبی موجب از دست رفتن فرصت برای تولید دانه ذرت و سویا شده است. با توجه به فصل کاشت علوفه غلات در زمستان و همزمانی آن با بارندگی های زمستانه و بهاره امکان کشت علوفه های زمستانه دیم در مناطق وسیعی از جغرافیای کشور وجود دارد. کشت غلات زمستانه به منظور تولید علوفه سیلویی موجبات افزایش بهره وری آب شامل بهره وری فیزیکی و اقتصادی آب و کاهش محسوس در مصرف آب را فراهم می آورد. کشت علوفه زمستانه با تحقق واقعی شعار استفاده از آب سبز، یکی عالی ترین رفتار های اکولوژیکی در بخش کشاورزی می باشد. اصطلاح علوفه زمستانه شامل غلات یکساله، علوفه های خانواده لگوم، گلرنگ و کلزا به گروهی از محصولات اطلاق می شود که به منظور تولید علوفه کاشت، مدیریت و برداشت می شود، بطوریکه مدیریت این مزارع با مزارع غلات دانه ای از تفاوت های عمده ای برخوردار است. مزارع علوفه ای غلات زمستانه که بصورت خالص یا مخلوط با لگوم ها (ماشک، خلر و ....) کاشته می شوند ممکن است به چرای مستقیم، تولید سیلاژ یا علوفه خشک اختصاص پیدا کند. بین غلات زمستانه و ارقام هر کدام از این غلات تفاوت هایی به لحاظ خصوصیات رشدی، کمیت علوفه، کیفیت علوفه، قابلیت چرا و رشد مجدد وجود دارد. علوفه های زمستانه به لحاظ تغذیه ای بسیار غنی می باشد، بطوریکه به لحاظ تغذیه ای قابلیت رقابت با علوفه سیلویی ذرت را داشته و تامین کننده همه احتیاجات غذایی گروه های مختلف دامی می باشد.
)